Απαντώντας εις άπαντες, οι οποίοι φρονούν ότι πληρώνοντας η Γερμανία τα "χρωστούμενα" θα εξέλθουμε από της κρίσεως: Μην αυταπατάσαι Έλληνα! Η κρίση που βιώνουμε είναι πολιτισμική, με ότι τούτο συνεπάγεται. Δηλαδή κρίση των παραδόσεων, της θρησκείας, της ηθικής, των αξιών, του οράματος. Ποιο είναι το όραμα σου Έλληνα; Ποίο είναι το όραμά σου Ελλάδα;
Έχει διαμορφωθεί μία ηττοπαθής αντίλλειψη σε όλους μας, ότι η Ελλάδα έχει πιάσει πάτο, ότι η κοινωνία μας είναι χάλια, το πολιτικό και νομικό σύστημα βρωμάει από παντού, ότι δε μπορούμε να παράξουμε τίποτα, να εμπορευτούμε, να εξάγουμε, να δημιουργήσουμε και εν τέλει να ευημερήσουμε ως έθνος.
Υπάρχει και μία κάστα ανθρώπων (διότι περί ιδιαίτερης κάστας πρόκειται – δεν εξηγείται αλλιώς), οι οποίοι χάνονται εντός ρατσιστικών εώς απολυταρχικών αντιλήψεων περί ελληνικού DNA και ανωτερότητος αυτού, έναντι άλλων αλληλουχιών αζωτούχων βάσεων εις άλλα έθνη. Όταν οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν «πας μη Έλλην, βάρβαρος», εννοούσαν, πας μη μετέχων ελληνική παιδεία εστί βάρβαρος. Το αλβανάκι 2ης γενιάς που βγαίνει αριστούχο, δεν είναι Έλληνας δηλαδή, επειδή ο παππούς του γεννήθηκε εις Βόρειαν Ήπειρον; Το δικό σου γεννεαλογικό δένδρο το έψαξες κύριε καρα-μαν-αλι-δελη-αμπατζι-αρναουτ-ντουβαρ-ογλου;;; Ψάξε το και όταν το μάθεις, έλα να μιλήσουμε.
Ας επιστρέψω στην ηττοπάθεια που μας διακατέχει. Τούτο έχει φτάσει σε επίπεδα χειρότερα απ’ότι φανταζόμαστε. Η ηττοπάθεια μετετράπη σε απάθεια και σε κοινωνική αναλγησία. Πλέον ότι και να γίνεται εκεί «πάνω» δε μας καίγεται καρφάκι, έχουμε πάθει κυριολεκτικά ανοσία. Βάζουν ότι υπουργούς θέλουν, από κόμματα που δε ψήφησε ο λαός, να κυβερνήσουν, ψηφίζουν νόμους, πετάνε μια γενιά στα απορρίματα δίχως καν να μας ρωτήσουν.
Θα συμφωνήσεις μαζί μου, ότι ζούμε εις μίαν εποχή του εφήμερου, του βραχυπρόθεσμου και όχι του ασφαλούς, μόνιμου και μακροπρόθεσμου. Η προήγουμενη γενιά γέμισε με τσιμέντο ατελείωτα εκτάρια, στα αστικά κέντρα, καταλύοντας κάθε τί ελληνικό στο αστικό μας περιβάλλον, βιώνοντας εμείς καθημερινά μία ασχήμια άνευ προηγουμένου. Αρχαιότητες βιάστηκαν και σκεπάστηκαν αιώνια σε ένα εφήμερο τσιμέντο, δια την ύψιστην τιμήν του χρήματος, με περίλαμπρο παράδειγμα αυτό της Ελευσίνας, που ύμνησαν με τη μουσική τους, ο Μάνος ο Γκάτσος διά της φωνής της Φαραντούρη:
«ο εφιάλτης της Περσεφόνης».
«Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο»...
Αποτρόπαια συναισθήματα μου γεννάνε στο μυαλό μου αυτά τα συμβάντα. Και όπως προείπα το εφήμερο δεν σταματά εδώ. Η κοινωνικές μας σχέσεις διακατέχονται από την ίδια φόρμουλα. «Σε κάνω παρέα, επειδή θα έχω κάποιο κέρδος». Οι σχέσεις μας με το έτερο φύλλο π.χ, έχουν επέλθει σε μία συναισθηματική απάθεια, έχοντας όλοι μας το εγώ άνωθεν του εμείς. Δεν ερωτευόμαστε πια και δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να αγαπήσει. «Τόσο ψηλά ευρίσκομαι εγώ, σιγά μην αγαπήσω εσένα που σε θέλω μόνον για την σαρκική μου ευχαρίστιση και ικανοποίηση». Νά το, πάλι το εφήμερο! (Στα λόγια μου έρχομαι καμιά φορα...!)
Έλληνα δεν θα αλλάξεις αν δεν βρεθείς στον πάτο. Δε θα σε αλλάξουν τα χρωστούμενα της Γερμανίας. Ενθυμίσθε την ιστορία των αρχαίων Αθηνών; Την συντριπτική των ήττα εις τα Σικελικά; Η έπαρσις επέφερε τη καταστροφή και βρήκε εξιλαστήριο θύμα στο πρόσωπο του ενός, του Σωκράτη. Έτσι λοιπόν κατά την προσωπική μου άποψη, η κρίση είναι δευτερευόντως οικονομική, η Γερμανία ακόμη και αν πληρώσει τις αποζημιώσεις για τις θηριωδίες που διέπραξε κατά του λαού μας, δε θα υπάρξει αποτέλεσμα. Αν εμείς οι ίδιοι δε πληρώσουμε τα σπασμένα (δεν εννοώ να πληρώσουμε αυτά που κλέψανε, αλλά να αλλάξουμε νοοτροπία μέσα από τη περισυλλογή), με το κεφάλι ψηλά, κάνοντας τη δική μας επανάσταση, ο καθένας ξεχωριστά, έχοντας καθάριο το μέτωπό του έναντι των συν-ανθρώπων και έναντι της ίδιας της φύσης, δε θα βγούμε καθαροί και ατόφιοι από αυτή την ιστορία, θα συνεχίζουμε να ψηφίζουμε σκάρτους πολιτικούς, θα συνεχίζουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε, γιατί η πολιτική μας εικόνα, είναι η εικόνα της κοινωνικής μας συνείδησης, εικόνα του ίδιου μας σκάρτου, μή καλλιεργημένου, χωριάτη, βάρβαρου εαυτού!
Εμμανουήλ Λ.
Πάντα πίστευα πως η πραγματική ομορφιά βρίσκεται στα μειονεκτήματα των ανθρώπων, σε αυτά που οι άλλοι βρίσκουν αντιαισθητικά και τα αγνοούν, εκεί να εστιάζεις και να δίνεις την αγάπη σου. Σε ανθρώπους που την έχουν ανάγκη. Θυμάμαι όταν πλαγιάσαμε μαζί με την Λίζα, ένα ανοιξιάτικο βράδυ, σαν και τούτο απόψε, στην Σαλονίκη... Ήταν ένα πλάσμα πανέμορφο, σα νεράιδα από παραμύθι. Το δέρμα της κατάλευκο και τα μαλλιά της κίτρινα σαν ξερά στάχια που τα κατακεραυνώνει ο ήλιος. Εκείνη έτρεμε καθώς τη πλησίαζα, ανυπεράσπιστη μπροστά μου, με απέτρεπε από το να αισθανθώ το νεανικό, θεϊκό και ταιριαστό κορμί της πλάι στο δικό μου. Γιατί το κάνει αυτό αναρωτήθηκα...; Όταν είδα τη γυμνή αλήθεια που τόσο καλά έκρυβε, αντίκρισα μια μεγάλη ουλή στη κοιλιά της και αμέσως αντιλήφθηκα ότι ντρεπότανε να την ειδώ εγώ. "Μη ντρέπεσαι και μην νιωθεις άσχημα για ότι σου έδωσε ο θεός. Μήπως θωρεις πως έχει κάτι άσχημο πάνω σου; Είσαι άγγελος για 'μένα, ένα θεϊκό πλάσμα. Σσσ... Μη μιλάς..." Ακούμπησα τις άκρες των δακτύλων μου στα χείλη της, σώπασε... Έσκιψα και φίλησα κάθε σπιθαμή της ουλής της με ευλάβια και ευσπλαχνία και τα χάδια μας, μας έφτασαν ως την αυγή... Γίναμε ένα εκείνο το βράδυ, τα κορμιά μας ενώθηκαν και οι ψυχές μας έφτασαν ως το ασημένο φως της ημισέληνου και ακόμη παραπέρα... Πέρασαν τόσα χρόνια...
