Από μικρός παρατηρούσα ένα γεγονός που πάντα με έκανε να νιώθω θλίψη: Την αγάπη που δείχνουμε στα αντικείμενα, στα πράγματα δηλαδή χωρίς ζωή ή ψυχή, όπως θέλετε πείτε το, υποβαθμίζοντας όχι μόνο τη νοημοσύνη μας, αλλά και την ίδια μας την ανθρώπινη υπόσταση ως όντα "καθ' ομοίωσιν του Θεού", όπως γλαφηρά διδάσκει το Σύμβολο της Πίστεως, της Ανατολικής Εκκλησίας. (Μιας και πλησιάζει το Πάσχα, ταιριάζει να ενθυμίζω στους "ντεμέκ" και υποκριτές Χριστιανούς, τί μέρος του λόγου είναι).
Να με συγχωράτε για την παρένθεση, είμαι επιρεπής στις προσβολές κατά της Θρησκείας, έχω και 'γω τους λόγους μου, όπως και πολλοί ανοιχτόμυαλοι και ευφυείς από εσάς!
Για να επανέλθω λοιπόν στο θέμα: Πόσες φορές ακούσατε τις φράσεις, "το αγαπώ το κινητό μου" ή αυτό το λαπτοπ το λατρεύω και το προσέχω σα τα μάτια μου; Ή πόσες φορές ακούσατε τους άντρες να πενεύουν τη μηχανή τους ή το αυτοκινητό τους, πόσο γρήγορο ή ποσο καλό ειναι, σα να έχει ψυχή, σα να είναι παραδείγματος χάρην, ένα γαϊδούρι, ή τελος πάντων ένα έμψυχο ον, με το οποίο θα μπορούσατε όντως να είχατε αναπτύξει μία συναισθηματική σχέση δεσίματος. Πόσες φορές είδατε την υπερηφάνεια στα μάτια των γυναικών, όταν με περίσσια χάρη, μοστράρουν το νέο τους φόρεμα ή τη νέα τους λουί βιττόν τσάντα με δέρμα στρουθοκαμήλου, από την ακτή ελεφαντοστού ή τις αστείες μπότες Αγκ, με γουνάκι από τα βασανισμένα κινέζικα ξαδερφάκια των δικών μας βασανισμένων αμνοεριφίων (τα προτιμώ μαγειρεμένα ή στο φούρνο και όχι στη σούβλα).
Ψάχνοντας τις αιτίες αυτής της εμμονής και αγάπης για τα αντικείμενα, βρήκα τα εξής: α) Σκεφτηκα πρώτον, πως αγαπάμε τα αντικείμενα και αποκτούμε συναισθηματικό δέσιμο με αυτά (καμιά φορά ισχυρότερο απ' ότι με τους ανθρώπους μας), γιατί τα έχουμε αγοράσει, άρα και δουλέψει με τον κόπο μας. Άρα τα αντικείμενα αυτά έχουν μία a-priori αξία αντικειμενική. (Πχ το λαπτοπ το πήρα 500 ευρώ, άρα το προσέχω, το καθαρίζω, επειδή είναι ακριβό και το πλήρωσα). Αυτή η εκδοχή αν και αρκετά αληθοφανής, ήταν αρκετά επιφανειακή και ακυρώθηκε. β) Κάπου είχα διαβάσει παλιότερα, πως εμείς οι άνθρωποι, όντως αναπτύσσουμε συναισθηματικό δέσιμο με άψυχα αντικείμενα, καθημερινής ή μη χρήσης. Πχ με το ηλεκτρονικό μας τσιγάρο, που το κρεμάμε από το λαιμό μας ή το κινητό μας ή με το προσωπικό μας μέσο μεταφοράς, επειδή είναι στη φύση μας, να δενόμαστε μέσω της συνήθειας ή μέσω πραγμάτων που μας προσφέρουν ευφορία ή ευχαρίστηση. Αυτή η σκέψη όντως είναι αληθής, αλλά έχει να κάνει με ένα άλλο φαινόμενο, που ονομάζεται εθισμός. Οπότε κι αυτή η εκδοχή ακυρώθηκε.
Ψάχνοντας λοιπόν την πραγματική γενεσιουργό αιτία όλων αυτών που μας ωθούν να αγαπάμε τα πράγματα και όχι τους ανθρώπους, δε βρήκα μία συγκεκριμένη, αλλά ένα σύνολο αιτιών, που πυρήνα τους έχουν την έλλειψη επικοινωνίας που μας οδηγεί σε λανθασμένες αντιλήψεις για τους άλλους αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό, καταλήγοντας εν τέλει, στην αποξένωση και στο δέσιμό μας με αντικείμενα.
Ζούμε λοιπόν στην εποχή που τα πράγματα αγαπιούνται κυρίες μου και οι άνθρωποι χρησιμοποιούνται! Αντί να συμβαίνει το αντίθετο! Μπορείτε να το διανοηθείτε; Ορίστε ένα σημείο, από τα πολλά, παρακμής του σύγχρονου πολιτισμού μας. Θα μου πείτε, εσείς οι δικηγόροι του διαβόλου: "μα καλά ρε Μάνο, οι άνθρωποι πάντα χρησιμοποιόντουσαν, από τους αρχαίους πολιτισμούς μέχρι και τον 20ο αιώνα: Από τους είλωτες της αρχαίας Σπάρτης, μέχρι το εμπόριο μαύρων της Αμερικής;" Και 'γω θα σας πω: Μα καλά κύριοι: Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, δεν είναι ένας σύγχρονος τύπος σκλαβιάς; Μία σύγχρονη δουλεία; Που μας μετατρέπει σε καταναλωτικά ζόμπι, χάνοντας την πραγματική ουσία της ευχαρίστησης της ψυχής και του σώματός μας: Την ουσιαστική και βαθειά σχέση μας με τους συν-ανθρώπους μας;
Να με συγχωράτε για την παρένθεση, είμαι επιρεπής στις προσβολές κατά της Θρησκείας, έχω και 'γω τους λόγους μου, όπως και πολλοί ανοιχτόμυαλοι και ευφυείς από εσάς!
Για να επανέλθω λοιπόν στο θέμα: Πόσες φορές ακούσατε τις φράσεις, "το αγαπώ το κινητό μου" ή αυτό το λαπτοπ το λατρεύω και το προσέχω σα τα μάτια μου; Ή πόσες φορές ακούσατε τους άντρες να πενεύουν τη μηχανή τους ή το αυτοκινητό τους, πόσο γρήγορο ή ποσο καλό ειναι, σα να έχει ψυχή, σα να είναι παραδείγματος χάρην, ένα γαϊδούρι, ή τελος πάντων ένα έμψυχο ον, με το οποίο θα μπορούσατε όντως να είχατε αναπτύξει μία συναισθηματική σχέση δεσίματος. Πόσες φορές είδατε την υπερηφάνεια στα μάτια των γυναικών, όταν με περίσσια χάρη, μοστράρουν το νέο τους φόρεμα ή τη νέα τους λουί βιττόν τσάντα με δέρμα στρουθοκαμήλου, από την ακτή ελεφαντοστού ή τις αστείες μπότες Αγκ, με γουνάκι από τα βασανισμένα κινέζικα ξαδερφάκια των δικών μας βασανισμένων αμνοεριφίων (τα προτιμώ μαγειρεμένα ή στο φούρνο και όχι στη σούβλα).
Ψάχνοντας τις αιτίες αυτής της εμμονής και αγάπης για τα αντικείμενα, βρήκα τα εξής: α) Σκεφτηκα πρώτον, πως αγαπάμε τα αντικείμενα και αποκτούμε συναισθηματικό δέσιμο με αυτά (καμιά φορά ισχυρότερο απ' ότι με τους ανθρώπους μας), γιατί τα έχουμε αγοράσει, άρα και δουλέψει με τον κόπο μας. Άρα τα αντικείμενα αυτά έχουν μία a-priori αξία αντικειμενική. (Πχ το λαπτοπ το πήρα 500 ευρώ, άρα το προσέχω, το καθαρίζω, επειδή είναι ακριβό και το πλήρωσα). Αυτή η εκδοχή αν και αρκετά αληθοφανής, ήταν αρκετά επιφανειακή και ακυρώθηκε. β) Κάπου είχα διαβάσει παλιότερα, πως εμείς οι άνθρωποι, όντως αναπτύσσουμε συναισθηματικό δέσιμο με άψυχα αντικείμενα, καθημερινής ή μη χρήσης. Πχ με το ηλεκτρονικό μας τσιγάρο, που το κρεμάμε από το λαιμό μας ή το κινητό μας ή με το προσωπικό μας μέσο μεταφοράς, επειδή είναι στη φύση μας, να δενόμαστε μέσω της συνήθειας ή μέσω πραγμάτων που μας προσφέρουν ευφορία ή ευχαρίστηση. Αυτή η σκέψη όντως είναι αληθής, αλλά έχει να κάνει με ένα άλλο φαινόμενο, που ονομάζεται εθισμός. Οπότε κι αυτή η εκδοχή ακυρώθηκε.
Ψάχνοντας λοιπόν την πραγματική γενεσιουργό αιτία όλων αυτών που μας ωθούν να αγαπάμε τα πράγματα και όχι τους ανθρώπους, δε βρήκα μία συγκεκριμένη, αλλά ένα σύνολο αιτιών, που πυρήνα τους έχουν την έλλειψη επικοινωνίας που μας οδηγεί σε λανθασμένες αντιλήψεις για τους άλλους αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό, καταλήγοντας εν τέλει, στην αποξένωση και στο δέσιμό μας με αντικείμενα.
Ζούμε λοιπόν στην εποχή που τα πράγματα αγαπιούνται κυρίες μου και οι άνθρωποι χρησιμοποιούνται! Αντί να συμβαίνει το αντίθετο! Μπορείτε να το διανοηθείτε; Ορίστε ένα σημείο, από τα πολλά, παρακμής του σύγχρονου πολιτισμού μας. Θα μου πείτε, εσείς οι δικηγόροι του διαβόλου: "μα καλά ρε Μάνο, οι άνθρωποι πάντα χρησιμοποιόντουσαν, από τους αρχαίους πολιτισμούς μέχρι και τον 20ο αιώνα: Από τους είλωτες της αρχαίας Σπάρτης, μέχρι το εμπόριο μαύρων της Αμερικής;" Και 'γω θα σας πω: Μα καλά κύριοι: Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, δεν είναι ένας σύγχρονος τύπος σκλαβιάς; Μία σύγχρονη δουλεία; Που μας μετατρέπει σε καταναλωτικά ζόμπι, χάνοντας την πραγματική ουσία της ευχαρίστησης της ψυχής και του σώματός μας: Την ουσιαστική και βαθειά σχέση μας με τους συν-ανθρώπους μας;
