Φεγγάρι γεμάτο την 10η Αυγούστου

Όπως μπόρεσες και μύρισες τα φύλλα, το φθινόπωρο, στο νέο σου το σπίτι

H κίτρινη ευωδία τους, νεκρή φύση, πόσο σου άρεσε

Όπως περνούσες από τα στενά κ σου ‘ρθε το καμμένο ξύλο, τον χειμώνα, χαμογέλασες

Στο κήπο με τον πατέρα σου, με πόση στοργή και φροντίδα

επέβλεψες όσα σου χάρισαν την ευωδιά της άνοιξης

Τόσο βλάσταρα και τρυφερά, όπως εσύ

Βασιλικό άλλωστε θυμίζει τ' όνομά σου

Σαν αυτόν που γεύτηκες εκείνα τα βράδια, που δειπνούσαμε, μονάχοι στην Αθήνα

Θα ναι το πρώτο ταξίδι τα τελευταία 4 χρόνια, που δε θα σου γράψω

Σε άφησα, σκορπίστηκες μακριά, σε βλέπω να μου γνέφεις πάλι

Μα ξέρεις δύο καλοκαίρια κράτησε το μυστικό μας

Εγώ και ‘συ, κορίτσι μου γλυκό

Κορμί μου ηδονικό, 

Για πάντα εραστές

Εμμανουήλ Λ.

Περι πολιτικής λόγος ΙΙ

Περι πολιτικής ο λόγος

"Phenomenal" χαρακτηρίζουν οι Άγγλοι οικονομολόγοι την αύξηση των περιουσιών των 1000 πιο πλούσιων Βρετανών το τελευταίο έτος. Από 425 δισεκατομμύρια Στερλίνες σε 519 δις. Και το άρθρο δε το ποστάρω, για ειδησειογραφικούς λόγους. Είναι για να βάλω τον προβληματισμό, για το "που πάνε τα λεφτά". Ορίστε πού πάνε τα λεφτά. Είναι ο αρχαίος νόμος ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχώτεροι.

Είναι οι άνθρωποι που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, που κινούν τα νήμματα ολόκληρης της κοινωνίας. Θα με ρωτήσετε πώς διάολο γίνεται οι λίγοι να έχουν τα πολλά; Η απάντηση είναι εύκολη και περιέχει τέσσερα σκέλη:

α) Γεννήθηκαν σε κοινωνικά και οικονομικά ανώτερες κοινωνικές τάξεις, άρα εκ των πραγμάτων ασκούν εξουσία η οποία πηγάζει από το όνομά τους (βλ. Παπανδρέου, Βενιζέλος, Καραμανλής κλπ). Είναι "από τζάκι" που λέμε και επιβάλλουν μία οικογενειοκρατία που μπορεί να απλώσει τα πλοκάμια της παντού. Επίπρόσθετα λόγω της κοινωνικής τους υπόστασης και θέσης, συναναστρέφονται με άτομα του ίδιου κοινωνικού και οικονομικού υποβάθρου, τα παιδιά τους για παράδειγμα εκπαιδεύονται σε "ελίτ" σχολεία, όπου και αυτά με τη σειρά τους συναναστρέφονται με άλλα παιδιά πλουσίων, δημιουργώντας έτσι διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ τους, οι οποίες στο μέλλον δεν ξεχνιούνται, όταν αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τις περιουσίες που κληροδοτούν από τους γονείς τους, όντας πλέον σπουδαγμένοι στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, έχοντας πρόσβαση σε σύγχρονη γνώση του επιχειρήν, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του branding και φυσικά μεταπτυχιακό στην απάτη!
β) Μπορούν να ασκούν εξουσία, διότι φυλάσσονται από το κρατικό σύστημα καταστολής της βίας (κυρίως αστυνομία). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα σώματα ασφαλείας, χαίρουν καλύτερης κοινωνικής πολιτικής και μέριμνας, απ' ότι άλλα επαγγέλματα. (βλέπε για παράδειγμα το "κοινωνικό μέρισμα" του 14, το οποίο το λαμβάνουν οι ένστολοι και όχι οι άνεργοι...!). Τα σώματα ασφαλείας δηλαδή είναι ο νούμερο ένα παράγοντας φυσικής προστασίας των ατόμων που διαθέτουν το κεφάλαιο.
γ) Ασκούν εξουσία, δίοτι βασίζονται στον λεγόμενο "πολιτισμό του φόβου ή εκφοβισμού" (culture of fear). Αυτό σημαίνει ότι μέσω σύγχρονων επιστημονικών μεθόδων branding (διαμόρφωσης της κοινής γνώμης), δημιουργούνε στο ασυνείδητο του πολίτη, τον φόβο, ότι αν λοξοδρομήσει ή επαναστατήσει, θα το πληρώσει με το να χάσει τη ποταπή δουλειά του, την πενιχρή περιουσία του, αλλά ακόμη και την ζωή του ή/και την ζωή των ανθρώπων που είναι δεμένος συναισθηματικά.Αυτός είναι και ο νούμερο ένα ψυχολογικός παράγοντας και το γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί εκεί 'πάνω.
δ) Αυξάνουν τα κέρδη τους υπό το πρίσμα του φαινομένου που στη διεθνή βιβλιογραφία ονομάζεται "control fraud" ή "epidemic control fraud". Το φαινόμενο αυτό επιγραμματικά σκιαγραφείται στις μεθόδους που χρησιμοποιούν άτομα σε εταιρίες που πραγματεύονται τεράστεια οικονομικά μεγέθη, αλλά και σε τράπεζες και κυβερνητικά πόστα, και τα οποία μπορούν να επωμίζονται μεγάλα χρηματικά ποσά, με μή νόμιμους τρόπους, που όμως είναι δύσκολο να εντοπιστούν, και έχουν ως αποτέλεσμα, την πτώχευση όχι μονάχα εταιρειών, αλλά και ολόκληρων Κρατών.

Εμμανουήλ Λ.


παραπομπές

control fraud: http://www.ted.com/talks/william_black_how_to_rob_a_bank_from_the_inside_that_is#t-75830
Η άνοδος των 1000 πλουσίων της Αγγλίας: http://www.theguardian.com/business/2014/may/18/wealth-britain-richest-1000-new-high-sunday-times-rich-list

Τρανσφοβία

Τρανσφοβία

Ξέρετε δεν παρακολουθώ την ευρω-βιζιά-ν, αλλά ακόμα και στο μπαρ που ήμουν για μπύρα το βράδυ του Σαββάτου, την ευρωβιζιάν έδειχνε η γιγαντοθόνη. Αναπόφευκτο λοιπόν να καθίσω να 'δω από περιέργια με τί στο διάολο διασκεδάζουν τόσα εκατομμύρια ευρωπέη (και ευρωαιδοία κυρίως). Εβλεπα μόνο εικόνα, μιας και το μαγαζί έπαιζε άλλη μουσική (ευτυχώς!)

Άκουσα και είδα μικρές χαζοσυζητησούλες και ηλίθιες φωτογραφίες (που δε σατύριζαν, αλλά εξευτέλιζαν τη νικήτρια) σε social media, αλλά και έξω ο κόσμος εκείνη τη μέρα (αλλά και την επόμενη) σχολίαζε το εν λόγω άτομο, με μεγάλο αρνητισμό. Και αναρωτήθηκα γιατί; Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια αγαπητοί μου συνάνθρωποι! Τί γλυκούλιδες που ειναι αυτοί οι κομπλεξικοί!

Το θέμα, αγαπητές μου κυρίες και κύριοι, μεταπίπτει ευθέως και ευθαρσώς στο ζήτημα της ομοφοβίας και κατ' επέκταση του ρατσισμού. Στο γεγονός δηλαδή, οτι μία αρκετά μεγάλη μερίδα των ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε (φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι κλπ κλπ), είναι ρατσιστές και δε μπορούν με τίποτα να δεχτούν κάποιος να είναι διαφορετικός από δ' αύτους. -Τί έγινε λέει; Έχεις πέος και μοιάζεις με γυναίκα;;; Στη πυρά!!! Η "διαφορετικότητα" τους ξενίζει και στη πραγματικότητα βγάζουν φλύκτρες εγκεφαλικές!

Μία άλλη μερίδα πληθυσμού το ίδιο επιζήμια είναι και οι λεγόμενοι ενθρησκοι, θρησκευόμενοι ή και πιστοί όπως θέλετε πείτε τους. Αυτοί που τέλος πάντων, πιστεύουν στον Αδάμ, την Εύα, στα χερουβείμ, σεραφείμ, σε θεούς, διαόλια και τριβόλια, στα ζώδια, στη τράπουλα της Κατίνας κλπ. Αυτοί λοιπόν οι σεμνότυφοι και σοβαροφανείς τύποι, καταδικάζουν στο πυρ το εξώτερον, κάθε είδους διαφορετικότητα που υποτίθεται καταπατά την κανονικότητα τους, τον δογματισμό τους και την επουράνια ηθική τους.

Και οι δύο αυτοί τύποι ο ρατσιστής και ο θρησκευόμενος, χαρακτηρίζονται από οπισθοδρομικότητα, συντηρητισμό και συνήθως είναι ικανοί για τις χειρότερες εκφράσεις λεκτικής, αλλά και σωματικής βίας. Αυτές οι εκφάνσεις του πολιτισμού μας, είναι σαφέστατα ο κόλαφος της κοινωνίας και οδηγούν σε φανατισμό, μικρομυαλιά και σε τέτοιες εκφράσεις επιθετικότητας, όπως οι προχθεσινές, έναντι σε κάτι καινούριο, νέο και πετυχημένο! Τρανσέξουαλ του κόσμου ενωθείτε!

Εμμανουήλ Λ.

Αντικειμενολαγνεία

Από μικρός παρατηρούσα ένα γεγονός που πάντα με έκανε να νιώθω θλίψη: Την αγάπη που δείχνουμε στα αντικείμενα, στα πράγματα δηλαδή χωρίς ζωή ή ψυχή, όπως θέλετε πείτε το, υποβαθμίζοντας όχι μόνο τη νοημοσύνη μας, αλλά και την ίδια μας την ανθρώπινη υπόσταση ως όντα "καθ' ομοίωσιν του Θεού", όπως γλαφηρά διδάσκει το Σύμβολο της Πίστεως, της Ανατολικής Εκκλησίας. (Μιας και πλησιάζει το Πάσχα, ταιριάζει να ενθυμίζω στους "ντεμέκ" και υποκριτές Χριστιανούς, τί μέρος του λόγου είναι).

Να με συγχωράτε για την παρένθεση, είμαι επιρεπής στις προσβολές κατά της Θρησκείας, έχω και 'γω τους λόγους μου, όπως και πολλοί ανοιχτόμυαλοι και ευφυείς από εσάς! 

Για να επανέλθω λοιπόν στο θέμα: Πόσες φορές ακούσατε τις φράσεις, "το αγαπώ το κινητό μου" ή αυτό το λαπτοπ το λατρεύω και το προσέχω σα τα μάτια μου; Ή πόσες φορές ακούσατε τους άντρες να πενεύουν τη μηχανή τους ή το αυτοκινητό τους, πόσο γρήγορο ή ποσο καλό ειναι, σα να έχει ψυχή, σα να είναι παραδείγματος χάρην, ένα γαϊδούρι, ή τελος πάντων ένα έμψυχο ον, με το οποίο θα μπορούσατε όντως να είχατε αναπτύξει μία συναισθηματική σχέση δεσίματος. Πόσες φορές είδατε την υπερηφάνεια στα μάτια των γυναικών, όταν με περίσσια χάρη, μοστράρουν το νέο τους φόρεμα ή τη νέα τους λουί βιττόν τσάντα με δέρμα στρουθοκαμήλου, από την ακτή ελεφαντοστού ή τις αστείες μπότες Αγκ, με γουνάκι από τα βασανισμένα κινέζικα ξαδερφάκια των δικών μας βασανισμένων αμνοεριφίων (τα προτιμώ μαγειρεμένα ή στο φούρνο και όχι στη σούβλα).

Ψάχνοντας τις αιτίες αυτής της εμμονής και αγάπης για τα αντικείμενα, βρήκα τα εξής: α) Σκεφτηκα πρώτον, πως αγαπάμε τα αντικείμενα και αποκτούμε συναισθηματικό δέσιμο με αυτά (καμιά φορά ισχυρότερο απ' ότι με τους ανθρώπους μας), γιατί τα έχουμε αγοράσει, άρα και δουλέψει με τον κόπο μας. Άρα τα αντικείμενα αυτά έχουν μία a-priori αξία αντικειμενική. (Πχ το λαπτοπ το πήρα 500 ευρώ, άρα το προσέχω, το καθαρίζω, επειδή είναι ακριβό και το πλήρωσα). Αυτή η εκδοχή αν και αρκετά αληθοφανής, ήταν αρκετά επιφανειακή και ακυρώθηκε. β) Κάπου είχα διαβάσει παλιότερα, πως εμείς οι άνθρωποι, όντως αναπτύσσουμε συναισθηματικό δέσιμο με άψυχα αντικείμενα, καθημερινής ή μη χρήσης. Πχ με το ηλεκτρονικό μας τσιγάρο, που το κρεμάμε από το λαιμό μας ή το κινητό μας ή με το προσωπικό μας μέσο μεταφοράς, επειδή είναι στη φύση μας, να δενόμαστε μέσω της συνήθειας ή μέσω πραγμάτων που μας προσφέρουν ευφορία ή ευχαρίστηση. Αυτή η σκέψη όντως είναι αληθής, αλλά έχει να κάνει με ένα άλλο φαινόμενο, που ονομάζεται εθισμός. Οπότε κι αυτή η εκδοχή ακυρώθηκε.

Ψάχνοντας λοιπόν την πραγματική γενεσιουργό αιτία όλων αυτών που μας ωθούν να αγαπάμε τα πράγματα και όχι τους ανθρώπους, δε βρήκα μία συγκεκριμένη, αλλά ένα σύνολο αιτιών, που πυρήνα τους έχουν την έλλειψη επικοινωνίας που μας οδηγεί σε λανθασμένες αντιλήψεις για τους άλλους αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό, καταλήγοντας εν τέλει, στην αποξένωση και στο δέσιμό μας με αντικείμενα.

Ζούμε λοιπόν στην εποχή που τα πράγματα αγαπιούνται κυρίες μου και οι άνθρωποι χρησιμοποιούνται! Αντί να συμβαίνει το αντίθετο! Μπορείτε να το διανοηθείτε; Ορίστε ένα σημείο, από τα πολλά, παρακμής του σύγχρονου πολιτισμού μας. Θα μου πείτε, εσείς οι δικηγόροι του διαβόλου: "μα καλά ρε Μάνο, οι άνθρωποι πάντα χρησιμοποιόντουσαν, από τους αρχαίους πολιτισμούς μέχρι και τον 20ο αιώνα: Από τους είλωτες της αρχαίας Σπάρτης, μέχρι το εμπόριο μαύρων της Αμερικής;" Και 'γω θα σας πω: Μα καλά κύριοι: Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, δεν είναι ένας σύγχρονος τύπος σκλαβιάς; Μία σύγχρονη δουλεία; Που μας μετατρέπει σε καταναλωτικά ζόμπι, χάνοντας την πραγματική ουσία της ευχαρίστησης της ψυχής και του σώματός μας: Την ουσιαστική και βαθειά σχέση μας με τους συν-ανθρώπους μας;

Δεν μπορώ να βρω πιο συγκινητική, πιο ασυγκράτητα θαραλλέα, πιο βαθειά ανθρώπινη πράξη, που μνημονεύεται τούτη την ημέρα, από την βρεφοκτονία και αυτοκτονία των Γυναικών στο Σούλι. Ποιός Ανδρούτσος, ποιος Κωλοκοτρώνης; Τόσο μελανές ψυχές, τόσο προδομένες, που κατακλίζουν τη γη, με το πορφυρό των ίδιων τους των σπλάχνων. Η γυναικοσύνη, το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης, σε ένα μονάχα στίχο "Έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή..."

Εμμανουήλ Λ.